Miały być Alpy Kamnickie. Albo Karawanki. Powiedzmy na “śniadanie” i “kolację”. Bo na “obiad” miała być Istria. Tyle, że pogoda nie dała szans a cały wyjazd składał się z “obiadów”. Pozytyw taki, że w ogóle znaleźliśmy się w tych górach 🙂
Ostatki wyjazdu – ostatnia tura. Tym razem w masywie Treskavicy. Ponoć jest chatka w której można przenocować i to w zasadzie wszystko co wiemy o rejonie. W sumie wystarczy bo to co widzieliśmy po sąsiedzku było wystarczająco zachęcające.
Turę na Obalj zaczynamy w Umoliani. Tym razem nasz skład się powiększył i będzie na 5ka – znaczy czterech turowych i pies 🙂 Pies przy-kolegował się do nas na parkingu i raczej nie wyglądał na zabiedzonego. A towarzystwo lokalsa znającego teren jest zawsze bezcenne 😉
Džamija miała być taką wisienką na torcie tego wyjazdu. Szczyt może i 2ooom nie przekracza ale jest dość konkretny, dotarcie pod niego z racji dystansu czy terenu też nie jest banalne.
Bjelašnica to jedna z wyższych propozycji w okolicy (tak to urywające **** 2067m 😀 ). Szczyt ma jednak kilka zalet, ale o tym za chwilę. Naszemu pakowaniu się pod kwaterą z ciekawością przyglądają się wioskowe pieski.
Propozycja Włodka na drugi dzień pobytu to Veliko Brdo. Okolicę znał z poprzedniego tu pobytu więc optymalna logistyka była zagwarantowana : ) To co jest miłe w tej turze to to, że zaczyna się ona dosłownie spod kwatery : )
Bośnia to może nie jest jakaś mocna egotyka, ale kierunek jest zdecydowanie nie-oczywisty a klimaty na miejscu to nie jest do do czego przyzwyczajają wypady w Alpy 😛 Smak był od dawna. Okazję do wyjazdu sprowokował Robert (dzięki!)